‘Mam. Vrijdag moet ik optreden’

Ik voel mijn lijf verstijven. Optreden? Heb ik een email gemist? En wilt hij dit echt vrijwillig? Zoonlief die vroeger niet in de speeltuin wilde spelen want ‘daar waren andere kindjes’. Mijn zoon die altijd de kat uit de boom keek en kindjes altijd ontliep.

Of hij dat leuk vindt vraag ik hem. ‘Ja mam, want dan gaat iedereen naar me kijken he’.
Mijn bedenkingen worden steeds groter. Ik voorzie hele fiasco’s met een kind dat niet het podium op durft, wordt uitgelachen en heel verdrietig uit school komt. Maar les 94834 kickt in: loslaten.
Ik bedenk mezelf dat je school en de juf hier echt wel ervaring mee hebben en vraag de volgende ochtend of het klopt van het optreden.

Het klopt. Mijn zoon gaat dansen op het podium met nog 4 kindjes en hij vindt het oefenen en dansen super leuk volgens de juf. Terwijl ze dat vertelt zie ik ineens de zondagochtend voor me. Keihard hier in huis de muziek aan, Ian die luchtgitaar speelt en mijn man die als een echte rockster mee doet met bijhorende gebaren. En dat zijn gebaren die je niet aan de hele school wilt showen. OH MY. Ik mag toch hopen dat hij die voorbeelden thuis laat die vrijdag met zijn optreden.

Mijn zoon vraagt elke dag aan de juf of mama mag komen kijken en uiteindelijk komt op donderdag het verlossende woord. De ouders mogen komen kijken als ze dat willen. Ik weet niet of ze dat al bedacht hadden of dat het komt door mijn zoon. Die zich ergens in vast kan bijten tot hij een antwoord heeft en je zo dwingt tot beloftes. Die vrijdag ga ik met klotsende oksels naar school. Babydochter gaat mee en ik stop mijn tas vol met rozijnen en een rijstwafel. Want eten = leven.

Als tweede act is mijn zoon aan de beurt. Ik zie hem staan op het podium met zijn witte lange haren, lange benen en blije hoofd en moet al bijna janken. Verdorie. Daar staat hij gewoon. Mijn kind. Dat daar is van mij, heb ik (oké natuurlijk ook credits voor de Mister) gemaakt en een poging gedaan op te voeden. En daar staat hij te stralen. Gelukkig besluit dochterlief bij de eerste beats dat ze geboren is om te dansen en die zit vervolgens 8 nummers lang te feesten alsof er nooit meer een morgen komt.

De muziek start en ik merk dat ik bevries. Want nu komt het erop aan. Gaat hij bewegen of wordt hij overweldigt door de mensen en het podium. Ik krijg flashbacks van mijn kerstoptreden in groep 1. Alle engeltjes moesten van het podium en deze witharige engel bleef alleen achter op het podium. Minutenlang zat ik daar in m’n witte panty en schurende engelvleugels te kijken waar iedereen op aan het wachten was. Tot ik besefte dat ik degene was die in actie moest komen en rende met rok tussen de billen zo het podium af.

Mijn angst was niet gegrond. Ik zie ineens een kind die doet alsof hij gemaakt is om te shinen en het podium te bestieren alsof hij Prince in eigen persoon is. Hij kent alle pasjes, doet het knettergoed en lacht alsof het zijn beste dag ooit is. Hallo tranen. Daar zijn ze dan. Verdorie wat ben ik trots. Hij straalt als een ster op kerstavond en alsof hij glitters poept. Man wat is het mooi om te zien.

Na afloopt spring hij als een rockster van het podium en krijgt een high five van één van de juffen en ze zegt iets waardoor hij zo hard van glimt dat hij bijna licht geeft.

Eenmaal uit school lopen we naar huis. Zoals altijd krijg ik een warm handje in de mijne geschoven en ik koester dat nog zo erg. Ik vraag hem wat hij ervan vond en hoe het voelde.

‘Mam, ik wist niet dat dansen zo leuk was op het podium. Het leukste was dat zodra ik ging dansen, ik voelde dat ik het kon en ik me goed voelde en het nog leuker ging vinden’.

Ik sta met mijn mond vol tanden. Die therapeut van 95euro per uur kan de deur uit. Mijn zoon heeft de beste levenslessen.