* geschreven op 31 december 2015

Er staan 4 concepten in mijn opsnorretje. Vier berichten die ik begonnen ben maar niet af kan maken. Mijn laatste blog was om precies te zijn 560 dagen geleden.
Op 19 juni schreef ik mijn laatste blog. Ik begon er in de ochtend mee en tijdens de laatste zinnen wist ik al dat Borisje er de volgende dag sowieso zou zijn. Hoe graag wilde ik typen: MORGEN IS HIJ ER! Maar in plaats daarvan ging ik rond een uurtje of vier in de middag naar de supermarkt. Een uur daarvoor waren mijn weeën begonnen en ik moest nog wat boodschappen hebben.
Tja… nu ik het zo typ snap ik het ook echt niet. Maar ik wilde persé nog spullen halen voor groentesap, want dat wilde ik drinken tijdens de weeën als ik niks zou eten. In de supermarkt kwam ik mijn schoonzusje nog tegen en na even een praatje te hebben gemaakt besefte ik: nu moet ik doorlopen want er komt zo weer een wee. Nadat ik weg-gewaggeld was bij haar kreeg ik bij het vak van de melk een wee die ik stiekem een beetje kon verdragen terwijl niemand keek. Trots als moeder Gans liep ik de winkel uit met mijn bleekselderij en spinazie onder de arm. Ik was er klaar voor!

Ongeveer 26 uur laten hadden we dan eindelijk het genoegen Boris Balzak voor het eerst te ontmoeten. Wat een held met zijn witte haren en poezelige hoofdje.
En dan begint het circus. Alsof je elke ochtend intensjes bij je ontbijt krijgt. Dan beginnen de herinneringen, de eersten die je nog zo zorgvuldig opslaat omdat je alles wilt onthouden. Alle eerste keren die er komen, en ook de hilarische eerste keren. Dat je samen naar de supermarkt gaat met de auto en de kinderwagen niet in elkaar krijgt. De eerste keer de maxi cosi in de auto, dat het gewoon 20 minuten duurt en ik meneer Opsnor vanaf de achterbank hoor: “Dit hadden we natuurlijk kunnen oefenen”. De eerste keer dat zijn romper verkeerd om zit, of met zijn piel erdoor want luier vergeten (je denkt nu, hoe dan?! Geloof me, overkomt je echt). De eerste keer nageltjes knippen en dat meneer Opsnor bij poging 1 direct van dat mini vingertje al een stukje afknipt. De eerste keer een nachtje weg om lekker uit te slapen en om 06 uur al wakker zijn van de gigantische kater.

Toen bulletje Opsnor niet zo oud was schreef ik dit: “Soms verlang ik er naar terug om een omafiets te zijn”. Een oma fiets is makkelijk wendbaar, flexibel en zo betrouwbaar als een tank. Voor elke gelegenheid te porren en je bent overal in een oogwenk. Nu ben ik een moederfiets. Een moederfiets is lomp, zwaar en vermoeid (geloof me 12kg aan kind voorop voelt alsof je op maandag na de vakantie weer naar je werk moet).
Ja… MOEDERFIETS. Wat een woord, en voor mij een dingetje wel. Waar de ander staat te popelen de fiets te installeren en het zitje er al vanaf de geboorte op die fiets te plempen was ik erg terughoudend. Het voelde als een merkteken. Een manier om andere moeders te signaleren. Ik had even de tijd nodig om te wennen. Maar dan, dan is daar het moment. Het moment dat bulletje ingepakt in al zijn mogelijke kleding (denk Joe uit friends met alle kleren van chandler aan) voorop zit. Wanneer je vooruit ploetert en ineens dat handje op je hand voelt. Zo daar op het stuur. BAM. dan ineens denk je, wat is dit toch leuk.
Oke, dat gevoel verdwijnt weleens als meneer voor het stoplicht tegen iedereen moet zeggen dat er AUTOAAAAAS (met heel hoog stemmetje, dan luisteren ze beter. kinderlogica) zijn. Of op maandagmorgen keihard DOEI schreeuwt tegen een voorbij fietsende puber die waarschijnlijk net een Red Bull met kaascroissant achter de kiezen heeft.

Ter compensatie van alle etentjes en vakanties die we nu even links hebben laten liggen hebben we dan eindelijk een groot mensen huis. En wat buiten we die XXL uit. Sinds wij zijn verhuisd is het leven één grote vakantie, aka wijnreis. Zo eentje waar je normaal voor naar Frankrijk of Toscane gaat. Waar je de vallei overkijkt met je wijntje en er een Italiaanse big mama aankomt met heerlijke hapjes. Wij hebben ook landerijen ineens vinden we. De big mama is er en de hapjes zijn niet aan te slepen. In de afgelopen zes maanden zijn we geupgrade van een Weber go anywere naar een Weber Genisis gas BBQ unit, een smoker en een ‘gewone’ Weber.

En wat is dat een feest voor ieder in ons gezin. Voor mij omdat het nu XL over eten gaat, constant en altijd. Voor meneer Opsnor omdat hij vuur mag maken en echte mannen vlees mag bereiden. En voor bulletje Opsnor is het sowieso feest want die mag buiten bij de ‘mannen’ staan. bij het oergevoel, en soms binnen bij mama voor zijn lievelings-bezigheid. Eten.

De laatste jaren op de Nieuweweg was een van onze favo uitspraken: ‘In het nieuwe huis’. Misschien herken je het wel, dingen die je uitstelt tot je op een ander station bent in je leven. Wij zijn daar echt super goed in. Want beginnen met minder wijn drinken doe je altijd volgende maand. Die kastjes opruimen doet een mens in het voorjaar, want dat hoort.
En die droombaan of ambitie? Ja die komt later. Want nog tijd zat. Maar waarom? Waarom niet doen wat je wilt? Waarom niet eens voor het NU kiezen in plaats van straks.
Ik ben er een kei in, in alles uitstellen. Want stel dat je spijt krijgt? Of dat het niet zo gaat als dat je wilt?

Er staan 10933845 inspirerende quotes op Pintrest. Heel Instagram staat vol met mensen die een inspiratie zijn voor andere. Fitgirl vliegen om je oren, modepoppen zijn niet aan te slepen en perfecte gezinnetjes zijn hot.
Maar hoe zit het echt? Wat schiet ik ermee op dat ik op Pintrest borden maak met quotes? Dat ik plaatjes verzamel van vrouwen met spierballen? Mijn telefoon ontploft met ‘healty’ en vooral ‘Abs are made in the kitchen’ recepten. Waarom verzamel ik dingen die mij alleen slechter over mezelf laten voelen, zit dat in de mens? Of alleen in mij?
Want al die plaatjes verzamel ik terwijl ik op de bank zit, wijn in de hand en chocolade op tafel. En dat terwijl ik de sportschool skip.

Zelfs terwijl ik dit typ denk ik, mag dit? Kan ik van de hak op de tak gaan in mijn blog? Natuurlijk. Ik typ. Jullie lezen. En als je dat niet wilt doe je dat niet. Zo simpel is het.
Ik snap het hoor, als je nu totaal de moraal van dit verhaal kwijt bent. Ik zelf ook namelijk, maar dat ben ik al een tijdje.
Maar ik denk zo met het naderende nieuwe jaar, en het jaar waarin ik dertig word voor de deur, dat een beetje nadenken niet verkeerd is.

Dus hasta la vista baby. Dikke streep onder 2015 en BAM, knallen in 2016.

Wellicht het jaar waarin ik die oude broek ga passen, of ritueel ga verbranden. Het jaar waarin ik nou eindelijk na 10 jaar die tattoo laat zetten, of het jaar waarin ik eindelijk mijn bad hairday eens op orde krijg. Wellicht zelfs het jaar waarin ik ga voor een uitdaging, opleiding of het roer om.

Een ding weet ik zeker: 2016 is het jaar van de wijn en eten. Want daar zit ik op en ben ik goed in.
Want tja jongens, ook je goede kanten moet je benutten.